Zuurstof

Veel te weinig schrijf ik hier. Altijd met dezelfde reden van een gebrek aan tijd. Een drukke agenda weet je wel: werk, kinderen, thuis,… maar nog steeds maak ik plaats voor mijn grootste passie: muziek.

Afgelopen weekend was dan ook er eentje zoals je er meestal maar hebt in de zomer, waarbij een festival zorgt voor een samenkomen van toffe bands, vrienden en (herbruikbare) plastic bekers.

Sonic City stond al lang met stip genoteerd en dat door de resem aan geweldige bands die de curatoren van Shame op de affiche geplaatst hadden.
Al zal ik deze keer geen relaas noteren van hoe geweldig ik het optreden van Squid wel vond of hoe verpletterd The Murder Capital opnieuw was, nee… mijn gedachten dwaalden af naar wat eerder deze week uitlekte omtrent de budgettering die de regering Jambon op het vlak van cultuur voorzien heeft vanaf 2020.

Verwacht van mijn geen volledige analyse van wat dit voor de sector te betekenen heeft, daarvoor beschik over te weinig kennis, maar het weerhoudt er mij niet van om mij zorgen te maken en enkele bedenkingen te noteren.

Een organisatie zoals Wilde Westen kan een heel sterk festival zoals Sonic City organiseren door onder andere de steun van de subsidies die zij ontvangen. Zo houden ze de ticketprijzen aanvaardbaar en bieden ze aan velen de mogelijkheid om een weekend zuurstof op te doen. Die zuurstof die we nodig hebben om even op adem te komen van de ratrace waar we tijdens de week allemaal wel een beetje deel van uitmaken.
Diezelfde ratrace die er voor zorgt dat ik hier te weinig kan neerschrijven.

Want cultuur dat is waar ik mij dit weekend mee bezig gehouden heb, zonder hoogdravend te doen of te pretenderen dat wat ik doe beter is of meer waarde heeft dan bijvoorbeeld iemand die theater maakt.
Ik heb het wel nodig om even mijn gedachten te verzetten en mezelf op te laden door mee te zingen op die laatste van Squid, gelijkgestemde zielen te ontmoeten, nieuwe mensen te leren kennen en mijn horizon opnieuw wat verder te verruimen.

De verscheidenheid van de bijna 3.000 mensen die afgelopen weekend zorgden voor een volle Depart, goed gevulde hotels en koffiebars zijn een verrijking voor een stad als Kortrijk. Een stad die leeft op de traditie van De Kreun, die op muzikaal vlak al jaren een vaste waarde is in het Belgische muzieklandschap.
Een huis met aanzien, geprezen in zijn (of haar) programmatie door regelmatige bezoekers en muziekkenners als Ayco Duyster of Eppo Janssen.

Naast het verstaanbare West-Vlaams hoorde ik dialecten uit alle streken uit België, maar ook Frans, Engels en Spaans. Ik vroeg het mij af en men bevestigde mij ook dat 30% van de tickets verkocht zijn in het buitenland.

Nee, ik druk het niet uit in centen, want daar gaat het in de hele discussie (terecht) al voldoende over. Ik heb het alleen over de meerwaarde voor de stad, de omgeving en de bij uitbreiding volledige maatschappij rond cultuur.

Cultuur geeft de mensen zuurstof om te leven. Het bezorgt hen een plaats en ruimte om zich te uiten op allerlei manieren en door de subsidies krijgen velen de kans zich op elk vlak verder te ontplooien.
Het is een hoeksteen van de maatschappij, een basisbehoefte.